Produkcja wodoru poprzez kraking amoniaku

Kraker amoniakowy służy do generowania gazu krakingowego, który składa się z wodoru i azotu w stosunku molowym 3:1. Absorber oczyszcza gaz formujący z resztek amoniaku i wilgoci. Następnie, opcjonalnie, stosowana jest jednostka PSA w celu oddzielenia wodoru od azotu.

NH3 pochodzi z butli lub zbiornika amoniaku. Gaz amoniakalny jest podgrzewany wstępnie w wymienniku ciepła i parowniku, a następnie krakowany w piecu głównym. Piec jest ogrzewany elektrycznie.

Dysocjacja gazowego amoniaku NH3 zachodzi w temperaturze 800°C w obecności katalizatora na bazie niklu w piecu ogrzewanym elektrycznie.
2 NH₃ → N₂+ 3 H₂
Wymiennik ciepła pełni funkcję ekonomizera: podczas gdy gorący gaz krakingowy ulega schłodzeniu, gaz amoniakalny zostaje wstępnie podgrzany.

Opcjonalnie, w celu dalszego obniżenia punktu rosy generowanego gazu formującego, dostępny jest specjalny oczyszczacz gazu formującego. Dzięki technologii sit molekularnych, punkt rosy generowanego gazu można obniżyć do -70°C. Dwa adsorbery pracują równolegle. Jeden adsorbuje wilgoć i niekrakowany amoniak z gazu formującego, a drugi podgrzewa w celu regeneracji. Przepływ gazu jest przełączany regularnie i automatycznie.

Jednostka PSA służy do usuwania azotu, a tym samym oczyszczania wodoru, jeśli jest to wymagane. Opiera się ona na procesie fizycznym, który wykorzystuje różne właściwości adsorpcyjne różnych gazów do oddzielania wodoru od azotu. Zazwyczaj w celu realizacji procesu ciągłego stosuje się kilka złóż.

Wydajność gazu krakingowego: 10 ~ 250 Nm3/h
Wydajność wodoru: 5 ~ 150 Nm3/h